وقتی دیدی که غزلهام پرازحرفهای پوچه

توبیاوعاشقونه منوبندازتوی کوچه

وقتی دیدی دل سردم داره ازغصه میمیره

بیاوبدون که بی تو دل من واست میگیره

وقتی دیدی ماه وشب تاب دلش ازشبام میگیره

توبیاوماه من شو کم کن که بمیره

وقتی خواستی که بسازی واسه دلم یه خونه

توبیا بسازبرام یه قصرعاشقونه

چشماتوببندوبنداز خودتوتوشهر رویایم

تابریم توشهرتنهایم